Luisa woonde in een appartement wat een paar jaar geleden helemaal afgebrand is. Ze verloor alles, waaronder belangrijk papierwerk over haar werkverleden, waardoor ze geen pensioen kreeg. Ze raakte dakloos op haar zestigste en had niemand die haar kon helpen. Meerdere keren heeft ze zich ingeschreven voor een sociale huurwoning, maar ze kreeg nooit antwoord. Luisa belandde hopeloos en ontmoedigd op straat. Uiteindelijk kreeg ze een plekje in de daklozenopvang, in een armoedige kamer zonder deur en zonder douche. De gezondheid van Luisa begon te verslechteren en ze kreeg diverse lichamelijke beperkingen.

Situatie die je niemand toewenst

Ze hoorde over ons werk en klopte bij ons aan voor hulp. Marina, een van onze lokale medewerksters, ging vanaf dat moment regelmatig bij Luisa langs. In de daklozenopvang kreeg Luisa alleen een bed aangeboden, dus wij hielpen haar aan eten. Marina zegt: “Zo’n situatie wens je niemand toe; lichamelijk beperkt, zonder pensioen, zonder dak boven het hoofd en zonder geld.” Luisa schaamde zich dat ze zoveel hulp nodig had. Marina sprak met Luisa over God en hielp haar om de benodigde documentatie voor haar pensioen aan te vragen, wat uiteindelijk gelukt is. Toen we haar bij een arts langsbrachten om haar ruggenwervel na te laten kijken, begreep de arts niet hoe ze überhaupt nog kon bewegen. De röntgenfoto wees uit dat haar ruggenwervel bijna verlamd was.